Styl, precyzja i tajemnica. Oscarowe gwiazdy to wisienka na torcie
Wystarczy rzut oka na pierwsze sceny „Szpiegów” Stevena Soderbergha, by poczuć, że oglądamy kino szpiegowskie najwyższej klasy. Pełne niedopowiedzeń, podwójnych gier i tajemnic ukrytych za maskami kamiennych twarzy bohaterów. Jeśli dorzucimy do tego obsadę z Michaelem Fassbenderem i Cate Blanchett na czele, otrzymujemy film, od którego trudno się oderwać.
W świecie podejrzeń i iluzji
Główny bohater, George Woodward (Michael Fassbender), brytyjski oficer wywiadu, otrzymuje zadanie zdemaskowania zdrajców w strukturach agencji. Problem w tym, że na liście podejrzanych znajduje się pięć nazwisk, w tym jedno wyjątkowe – jego żona Kathryn (Cate Blanchett). To moment, w którym perfekcyjnie zbudowana fasada chłodnego profesjonalisty zaczyna się kruszyć. Od tego momentu George prowadzi niezwykle precyzyjne śledztwo. Każdy detal, każdy gest czy grymas stają się istotnym elementem układanki, a widz, podążając jego tropem, zaczyna kwestionować wszystko, co widzi.
Szpiegostwo w stylu glamour
Steven Soderbergh doskonale wie, jak stworzyć film atrakcyjny wizualnie. W „Szpiegach” tajemnica jest elegancka, niemal glamour. Bohaterowie chodzą w idealnie skrojonych garniturach, wnętrza zachwycają estetyką, a każde spojrzenie ma swoją wagę. Reżyser czyni szpiegostwo niezwykle stylowym, nie tracąc przy tym głębi emocjonalnej. Michael Fassbender w roli George'a zachwyca precyzją gry aktorskiej. To rola powściągliwa, subtelna, ale jednocześnie pełna napięcia. Partnerująca mu Cate Blanchett dodaje filmowi jeszcze więcej klasy. Ich ekranowa chemia jest nieoczywista – pełna nieufności, ale także intymności. W tej relacji do końca nie wiemy, kto naprawdę gra w jaką grę.
Precyzja godna Oscara
„Szpiedzy” to film, który czerpie z najlepszych tradycji kina szpiegowskiego i w subtelny sposób nawiązuje do klasyki gatunku, jak choćby „Druciarz, krawiec, żołnierz, szpieg” Johna le Carré. Precyzyjnie skonstruowana intryga, oparta na powolnym odkrywaniu prawdy, świetnie rezonuje z dzisiejszą potrzebą inteligentnego thrillera, w którym akcja ustępuje miejsca psychologicznej głębi. Soderbergh umiejętnie balansuje między stylem a treścią. Obok dynamicznego montażu i wysmakowanych ujęć dostajemy opowieść o lojalności, zdradzie i rozpadających się relacjach. Każda scena to element starannie przygotowanej układanki, w której na koniec nie będzie zwycięzców – jedynie różne odcienie przegranej.
Wisienka na torcie
Największą zaletą filmu Soderbergha są jednak aktorzy. Fassbender i Blanchett, oboje zdobywcy Oscara, wprowadzają do tej produkcji klasę i emocjonalną głębię, dzięki czemu czynią ją nie tylko inteligentną, ale też niezwykle atrakcyjną. Oglądając ich na ekranie, mamy wrażenie obcowania z czymś wyjątkowym – dziełem, które jest stylowe, precyzyjne i pełne intrygującej tajemnicy. Soderbergh przypomina, że prawdziwe kino szpiegowskie to nie pościgi czy strzelaniny, lecz spojrzenia, milczenie i niedopowiedzenia. Gdy jeszcze całość jest podana w tak stylowy sposób i okraszona grą aktorską na najwyższym poziomie, trudno nie uznać tego za prawdziwą filmową ucztę.
Redaktorka, korektorka, copywriterka. Studentka dziennikarstwa i medioznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim, absolwentka podyplomowej redakcji językowej tekstu na UW. Miłośniczka motoryzacji, podróży, fotografii oraz literatury.
